Nog een site van WordPress
De dood
De dood is als een beet van een varaan
op het paradijselijke eiland Komodo,
een beet van een dolle hellehond
of een ander menselijker monster.
De dood is als een kus aan de kust
een dodelijke zoen op de noen
een bloeding die niet eindigt
een hoest waarin je verstikt.
De dood is als een laatste rochel
een versmachting, een stijfte
of het zacht verglijden in de slaap
en het bereiken van het Shambhala.
De dood is een feit zoals dat hard
en zwart vierkant van vriend Kazimir.
Hendrik Carette
Het schaakspel
Een witte pion, een moedige zandstuiver van het voetvolk
nadert al vervaarlijk ver in het midden van het slagveld
en zal weldra worden geofferd.
De zwarte koning waant zich veilig
in zijn versterkte villa met de mooie naam De Rokade.
Lopers lopen her en der en worden gevangen genomen.
Een paard maakt een gekke gewaagde sprong.
De zwarte koningin blijft dreigen
en de witte koningin valt naast haar verzwakte koning
want ook de twee witte torens werden al verwoest
op de kaal geslagen vlakte van het naderende eindspel.
Hendrik Carette
Recht op antwoord of vier bemerkingen voor Henri-Floris Jespers
Niet met verbazing maar lichtelijk geïrriteerd door uw onnodige irritaties en onjuistheden in de Mededelingen van 16 december 2015 (nr. 263, op pagina 4 ) wil ik het hiernavolgende voor u en de lezers van het C.D.R. toch nog even verduidelijken:
Graag herinner ik u aan de wapenspreuk van de Brugse heren van Gruuthuse die voor ons beiden altijd zou moeten gelden: Plus est en vous…
Hendrik Carette,
19 december 2015
Benno B. verlaat het Belgenland en vestigt zich in Engeland
O ironie: ook Guido Gezelle was een anglofiel en wilde
ginder zelfs een katholiek missionaris worden, maar dat mocht
niet van de strenge bisschop van Brugge.
Beste Benno, u bent geen baronet, maar ik bewonder uw
initialen zoals bij Benjamin Britten, Béla Bartok en Brigitte Bardot
(ja, ik word oud), Brigitte Balfoort (nee, ik blijf eeuwig jong)
en de tragische Billy Budd.
En wees gerust: de Picten blijven achter de Muur
van Hadrianus. Maar op dit geweldig eiland van Angelen
en Saksen leven veel bastaards, zoals hier.
En in de winter in de badstad Brighton
on the beach of op de pier
is heel weinig plezier.
Hoewel ginder aan de overzijde, vanaf het droevige Dover,
het gras voor u malser en groener moet zijn.
Hendrik Carette
Hoera Ballustrada !
Het nieuwste nummer van het Zeeuwse literair periodiek Ballustrada (jaargang 29, nr. 3/4 2015) opent op de pagina’s 6, 7 en 8 met een driedelige hommage aan de Argentijn Jorge Luis Borges onder de titel ‘De mystieke Borges’ van Hendrik Carette uit Brussel. De redacteur Jan J.B. Kuipers (een echte Zeeuw uit Zaamslag dat zich in Zeeuws-Vlaanderen bevindt) schrijft in zijn reeks ‘Aan de arm van een zeearm’ een mooi stukje proza over het dorp Sint-Philipsland. De auteur Kees Klok uit Dordrecht vertaalde vijf gedichten van de Pakistaanse dichteres Moniza Alvi (Lahore, 1954) uit het Engels in het Nederlands en deze dichteres werd trouwens genomineerd voor de TS Eliot Prize for Poetry. En voorts zijn in dit nieuwe nummer ook nog gedichten te lezen van o.m. Anneke Brassinga, Jabik Veenbaas, Maarten Inghels, Yannick Dangre en ook van de West-Vlaamse Maud Vanhauwaert (°Veurne, 1984). Kortom ook na de intrekking van de subsidie van de Provincie Zeeland blijft dit frisse verrassende tijdschrift – dat elke jaar twee dubbelnummers brengt – rustig verder verschijnen en dit dankzij de abonnees die slechts 20,- euro betalen en de Vrienden van Ballustrada die iets meer willen betalen. Een los nummer kost 12,50 euro, een abonnement 20 euro over te maken op de bankrekening NL35 ABNA 049 92 02 864 t.n.v. Stichting Zeeuws Licht. ISSN 0921-0148. Voortaan wordt dit blad trouwens uitgegeven door de uitgeverij Liverse in Dordrecht. Nu vele Vlaamse en Hollandse (gedrukte) tijdschriften verdwijnen of al verdwenen zijn is het wellicht goed om even aandacht te wijden aan dit pretentieloze tijdschrift dat volgend jaar aan zijn dertigste jaargang begint.
Sloebers, schurken of strijders?
Van de grote Griekse filosoof Herakleitos van Efeze uit de zesde eeuw voor Christus die wel eens ten onrechte of met reden de duistere wordt genoemd zijn twee fragmenten bewaard die de strijders tegen de godsdienstwaanzin van de fanatieke moslims goed moeten aanhoren. De eerste luidt als volgt “Strijd is de vader van allen, de vorst van allen. De een laat hij god worden, de ander mens; de een maakt hij slaaf, de ander vrij.” (p. 95 in het boek Alles stroomt, vertaald en toegelicht door Paul Claes) en het tweede fragment (op p. 82) is niet minder verrassend en passend voor het wankelende weke Europa : “Een bevolking dient de wet even goed te verdedigen als de wallen.” Het korte commentaar van Paul Claes “Zoals wallen dienen om uitwendige gevaren af te wenden, dienen wetten om inwendige spanningen te beheersen.” moge duidelijk en eenvoudig klinken, deze raadgeving van Herakleitos wordt in dit oude verziekte Europa al lang niet meer toegepast, met al de nu meer dan ooit bloedig dramatische gevolgen. De vraag of de jonge terroristen uit Molenbeek, Schaarbeek en andere verpauperde en vervuilde oorden arme sloebers zijn, echte schurken of moedige strijders is absoluut niet meer relevant. De vraag is of het Westen zich wil en kan en durft verweren tegen de vloed van de zich almaar herhalende migratiegolven en tegen de politieke ideologie van de zeer strijdbare (alleen al demografisch gezien!) islam met haar tentakels in alle grote Europese steden.
Als lemmingen
En je moet geen demagogische extremist zijn om nu, na de laffe aanslagen in Parijs, eindelijk te beseffen dat de zogenaamde Westerse democratieën zich alom en allerwegen als lemmingen blindelings in de afgrond van de collectieve zelfmoord laten duwen. De strijders van de Islamitische Staat met zwarte vlaggen op hun jeeps zou men met enige filmische fantasie nog als idealistische krijgers kunnen zien. Maar de gemaskerde of ongemaskerde jonge fanatieke moslims in Parijs met hun Russische aanvalsgeweren waren hopeloze schurken die misschien enkel nog hoopten op een denkbeeldig martelaarschap en een al even denkbeeldige beloning in een (zeer saai) paradijs met gesluierde, gehoorzame maagden. Waar iedereen de saaie Koran leest en niemand mag zingen of een goed glas wijn mag drinken.
Hendrik Carette
Prijzen en onderscheidingen voor de dichter Hendrik Carette
1.- De drie eerste gedichten uit de elfdelige cyclus ‘Ik leef dus ik zweef nog’ werden gepubliceerd in het tijdschrift Gedicht (Amsterdam: De Bezige Bij) onder redactie van Remco Campert (nr. 6, 1976)
2.- Trap-prijs, 1979
3.- Het gedicht ‘Palimpsest’ werd opgenomen in de bloemlezing Dingen die niet overgaan van Hubert van Herreweghen & Willy Spillebeen (Leuven : Davidsfonds, 1985, tweede druk)
4.- Het gedicht ‘Palimpsest’ werd nogmaals gepubliceerd in de bloemlezing Vlaams leesboek (Poëzie, proza en literair essay tussen 1932 en 1986) samengesteld door Jozef Deleu en Anne Marie Musschoot, Tielt: Lannoo, 1986
5. – Zeven gedichten werden opgenomen in de bloemlezing Hotel New Flandres (60 jaar Vlaamse poëzie 1945-2005) samengesteld en ingeleid door Dirk van Bastelaere, Erwin Jans en Patrick Peeters, Gent: Uitgeverij Poëziecentrum, 2008
6.- Zeven gedichten werden gepubliceerd in het tijdschrift freespace Nieuwzuid (nr. 29, Jaargang 8, 2008) onder redactie van Erik Spinoy
7. – Vier gedichten werden opgenomen in het tijdschrift in boekvorm Het Liegend Konijn onder redactie van Jozef Deleu, oktober 2009 (Leuven : Van Halewyck)
8.- Dr. Ferdinand Snellaertprijs, 2011
9. – Het gedicht ‘Een niet zo geniale en niet zo geestige dichteres’ werd opgenomen in de bloemlezing De Nederlandstalige poëzie in pocketformaat, samengesteld door Philip Hoorne en Chrétien Breukers, Maasssluis : Compaan Uitgevers, 2012
10. – Het gedicht ‘Zilte droom’ werd geheel geciteerd in de inleiding ‘De wijde wateren’ bij haar bloemlezing Zeeland / literaire reis langs het water , Zeist : Stichting Achterland, 2013, samengesteld door Francisca van Vloten
11.- Eerste officiële havendichter voor de haven van Zeebrugge (2013-2014)
12.- Eerste prijs Oogst – Gedichtenwedstrijd (Vrijzinnigen Nederland) 2015 voor het gedicht ‘Een avond na de oogst op het Ganzenhof’
26.08.2015
In memoriam Eriek Verpale
(1952-2015)
Ik rouw om de bijen. Vijandig tegenover elkaar staande legers hebben ze uitgeroeid. In Wolhynië zijn geen bijen meer.
Isaak Babel, De weg naar Brody
Wie als dichter en raté, als épistolier en romancier gewoon geboren werd in Zelzate om te sterven in Ertvelde, Wachtebeke, Lebbeke of Strontkerque zoekt algauw zelf zijn ongeluk. Denk maar aan de mooie jonge man Thomas Blondeau die in Poperinge werd geboren en daar ook stierf. Als dichter moet je in Brugge het eerste levenslicht hebben gezien zoals Anthonis de Roovere, Guido Gezelle, Bart Vonck, Hugo Claus, Marcel van Maele, Renaat Ramon, Serge Largot, Jan van der Hoeven en ondergetekende. Of er ten minste waardig of onwaardig sterven zoals Christine D’haen, Jotie T’Hooft en Marcel Wyseur. Antwerpen en Amsterdam of Maastricht en Middelburg, dat gaat ook nog een beetje. Maar Zelzate. Is dat niet het Meetjesland? Voor een dichter is dit verschrikkelijk. Eric was dan ook geen echte dichter, hij zei het zelf aan het begin van Op de trappen van Algiers (Ertvelde: Uitgeverij E. Van Hyfte, 1980) in het eerste vers van het eerste gedicht :
Slechts schraal en van elke overdaad
ontdaan is mijn taal, mijn mondvoorraad (…)
Eric was een zeer goede verteller en brievenschrijver. De verhalen ‘Bella’ en ‘Schoon Belleken’ zijn wonderlijk mooi en ontroerend omdat de toon en de sfeer ook zeer menselijk blijven. En ik zie nog altijd het schilderij met het portret dat hij ooit maakte van de Russische jood Isaak Babel. Het had als passende titel ‘De brillenman’, want hij was zelf ook zo’n lelijk brillenmannetje. Zijn hoofd was eivormig en zijn levendige ogen flakkerden onder zijn brillenglazen. Hij was nooit geschoren en had ook nooit een echte volle baard. Hij had een halve job en was altijd al gescheiden of hij moest of hij zou nog scheiden. Altijd verliefd op een ander meisje, een ander lief in een ander land. Jarenlang bevriend met de in Hasselt wonende West-Vlaming L. Gruwez en dan de plotse vete of breuk met L. Gruwez.
Een grote Nederlandse uitgever gevonden voor Alles in het klein (Amsterdam : De Arbeiderspers, 1990) en dan na een paar jaar de grote stilte of het grote zwijgen. Het tijdelijke succes met de tijdelijke subsidies (altijd aalmoezen en altijd te veel of te weinig) paste niet echt bij zijn levenssfeer. Hij koketteerde ook graag met zijn half-joodse of ingebeelde of verhoopte joodse afkomst. En als overtuigde filosemiet zei ik hem dan : elke dichter is een jood, maar niet elke jood is een dichter. En dan lachte hij heel even, maar het was niet makkelijk om hem te laten lachen. En hij hield heel veel van mijn zwart-romantisch gedicht ‘Palimpsest’ en ik hield heel veel van het Franse liedje dat hij zogenaamd nog kende van zijn grootvader :
Avril en Portugal,
mes boules dans un bocal,
et pour plaire à madame
je montre ma banane!
Moge deze Eric, nu als onschuldige onverlaat rusten in het hemelse Jerusalem dicht bij Isaak Babel en Martin Buber, en niet al te ver verwijderd van Heinrich Heine…
Hendrik Baudewijn Carette
Schaarbeek, 11 augustus 2015
Een zomeravond op het Ganzenhof
Krekels zingen het bekende krekellied
in de struiken. De bomen ruisen
en ik lig in de schaduw onder een hoge linde.
Smoor hangt boven de bekroosde vijver
met de fuiken en achter de zwarte slotgracht
staat de wit gekalkte poort van de boerenhoeve
met dat hoenderhof waar de ganzen waken.
Het is avond en een ronde pronte meid wast
zich uitbundig bij een gierende gietijzeren pomp.
Het is avond en ik hoor de kreet van de pauw
en langzaam ontvouwt de pauwenhaan
zijn staart en sleep van lange blauwe veren.
Hendrik Carette
Mijn oud Brugs stadsgevoel
voor A.L. Snijders
Wanneer ik blij was voelde ik mij
als door God beloond
en werd een flamboyante flaneur.
Wanneer ik triest was voelde ik mij
als door God getuchtigd
en werd een magnifieke marginaal.
En elke dag kon ik mij vrijuit begeven
bij de heffe des volks
want ik had een blijvende ontheffing.
Hendrik Carette