Wereldgedicht

Het heilige moeten  

                                             Het oog heeft ruimte nodig. Daarin ligt het geheim

besloten van onze fascinatie voor openheid.

                                              Kester Freriks, Stilte, ruimte, duisternis

                                                                     

Ik moet naar Patagonië en Vuurland

om de weg te vinden naar de horizon

naar het einde aan de einder.

 

Ik moet naar Namibië

om Walvisbaai en Windhoek te zien

en de laatste dieren in de woestijn.

 

Ik moet naar de Mont Blanc

desnoods met een toeristentreintje

en dan naar de flank aan de Italiaanse kant.

 

Ik moet naar Kazachstan en Mongolië

om de vlakten te zien

met het oog van een steenarend.

 

Ik moet naar Ameland, naar het Oerd

om daar dan te waden in de zuigende grond

of de modder van het wonderlijke waddenland.

 

Ik moet de oude Oceaan zien

aan de westkust van Ierland.

Ja, niet ver van Connemara.

 

Ik moet naar Nepal en Tibet

naar de nok van de wereld

want ik ben een hoogtewerker.

 

Ik moet naar Australië en Tasmanië

want ik ben een verkenner

en luister naar de songs van de Aboriginals.

 

Ik moet naar Quéribus en Montségur

naar de ruïneuze resten van de burchten

waar de Catharen waren.

 

En ik moet weer naar het lage Moerenland

om boven de moeren

de niet zo blauwe Blauwvoet te zien.

 

 

Hendrik Carette

Belangrijk bericht

Piet Thomas werd dit jaar 9O!

 

Geen beuzelarijen en geen banaal verhaal

 

De voormalige hoogleraar Piet Thomas (°Aalst, 1929) en dichter, vertaler, bloemlezer, boekenliefhebber maar ook kenner van Cyriel Verschaeve en Stijn Streuvels is een unieke figuur in de wereld van de Letteren. De priester Piet Thomas (°Aalst, 1929) vertaalde meermaals de Oostenrijkse dichter Rainer Maria Rilke in het Nederlands en ook Heinrich Heine, Hölderlin en zelfs de liefdessonnetten van de Franse feministe Louise Labé. Samen met Gaston Durnez (° Wervik, 1928) en Cees Nooteboom (°Den Haag, 1933) is Thomas één der zeer actieve nestors van onze letteren. Op zaterdag 9 november e.k. is er in Alveringem een dag rondom de fel omstreden kapelaan Verschaeve en zijn naoorlogs verblijf in Solbad Hall in Tirol. En hoewel Piet Thomas jarenlang redacteur was van het tijdschrift de Verschaeviana (1970- 1995) is hij geen spreker op dit Verschaeve-colloquium.

 

Toch blijft hij als spreker (redenaar) en als essayist een zeer belezen man die zijn liefde voor de letteren belijdt zoals een gelovige zijn geloof belijdt en verkondigt. Door zijn hoge leeftijd werd hij nog helemaal niet gehinderd en zijn legendarische honger en dorst naar kennis (geen oppervlakkige wetenswaardigheden) blijven intact en maken van deze man een geestelijk leidsman in de ouderwets goede betekenis van het woord. Zijn hele even staat hij al in dienst van het woord. Het woord van zijn christelijke God en het woord van de profeet en de poëet. En zelfs de ook al omstreden Weense psycholoog Sigmund Freud kent geen geheimen voor deze onvermoeibare leraar en lezer, want in 1969 werd Thomas doctor in de Germaanse letteren met zijn proefschrift ‘De literatuurpsychologische opvattingen en interpretaties van Sigmund Freud en zijn eerste leerlingen’.

Rilke, altijd maar de religieuze en romantische Rilke

 

Toch is Thomas nog beslist niet aan het eind van zijn (kerk)latijn want in 2019 verschenen opnieuw twee boekwerken van zijn hand: de cyclus “Het leven van Maria” in het Duits Das Marien-Leben van Rilke die als klankrijke vloeiende dichter nog altijd veel mensen begeestert en fascineert. Met zijn vertaling en het korte maar verhelderende nawoord en de sobere verzorgde uitgave van de Leuvense uitgever; de zwaar bebaarde Leo Peeraer is dit boek het zoveelste bewijs van Thomas’ liefde voor het al dan niet heilige boek. Ziehier wat de gelovige Thomas (geen grapje!) schrijft over zijn geliefde en vereerde Rilke: “Hij schreef toen allang niet meer op dezelfde wijze over engelen en Bijbelse figuren als hij in zijn jeugd deed. Was het niet de taak van de dichter zelf de sporen van Gods ondoorgrondelijke werkzaamheid in dingen en mensen aan het licht te brengen? Twee reizen naar Rusland hadden hem ook vertrouwd gemaakt met het orthodoxe geloof, met de orthodoxe liturgie en met een God van broederlijkheid en liefde voor de armen, een God, die zelf een ‘Mittellose’ genoemd kon worden.”

Piet Thomas en Streuvels als fotograaf

 

Het andere en tweede boek dat dit jaar nog verscheen is een overkoepelend boek over Stijn Streuvels en het nog altijd bloeiende Stijn Streuvelsgenootschap (ook uw dienaar en ondergetekende is een overtuigd lid!) met een deskundige inleiding ‘Piet Thomas en Stijn Streuvels’ van de zeer levendige West-Vlaamse Gezelle-kenner en Streuvels-kenner Karel Platteau (°Vlamertinge, 1951) die uiteraard ook naar het prachtige fotoboek (monografie uitgegeven door het Gemeentekrediet in 1994 toen banken ook nog soms de kunsten financieel steunden!) “Stijn Streuvels, fotograaf” waarin Piet Thomas terecht geprezen wordt als de man die ook het belang en het verband tussen Streuvels als fotograaf en Streuvels als schrijver onderkende. Ziehier wat deze Platteau hierover terecht schreef: “Vanzelfsprekend bestaat er een bijzondere relatie tussen Streuvels’ fotografisch talent en zijn literair wereldbeeld. En precies om dit aspect toe te lichten deed men een beroep op professor Thomas.”

De eenzame hoogte waarop deze Thomas wellicht verblijft te midden van zijn boeken en zijn dikke Bijbels, te midden van zijn psalmen en gregoriaanse gezangen is allicht ook de eenzaamheid van elke erudiet die in de stilte een stem wil horen. De stokkende of welluidende stem van een Oostenrijkse dichter, van een hogere engel en van de moeder Gods zoals in dit door hem vertaalde en verklaarde Marien-Leben. Wie overigens wil opzoeken wat deze gelovige Thomas allemaal heeft geschreven zal werkelijk verwonderd zijn over zoveel werkkracht en zijn niet aflatende aanwezigheid in de meest diverse literaire periodieken en organisaties. Hij was trouwens de stichter en eerste voorzitter van het Stijn Streuvelsgenootschap (hij werd opgevolgd door prof. Marcel de Smedt) dat dit jaar het vijfentwintigste jaarboek liet uitgeven bij Lannoo in Tielt.

Laten we deze priester, professor en genieter dus nog maar lang leven. Want zijn lang leven blijkt ook nog een vruchtbaar leven te zijn.

HENDRK CARETTE

 

* – Het leven van Maria, Rainer Maria Rilke, vertaling en nawoord Piet Thomas, met een CD waarop u Stan Milbou de vertaalde Rilke-gedichten hoort lezen, Leuven: uitgeverij P, 2019, 32 blz., 17,50 euro, ISBN 978-94-92339-59-1

– Piet Thomas over Stijn Streuvels en de eerste jaren van het Stijn Streuvelsgenootschap , met een inleiding van Karel Platteau, Tielt: Uitgeverij Lannoo, 2019, 127 blz.,  ISBN 978-94 014-6296 9.        

  

 

MISSIVE

Missive voor Piet Thomas

 

Ik lees momenteel de laatste roman van Amélie Nothomb

en daarna een psychologische roman van Georges Simenon.

 

Morgen begin ik aan het levensverhaal van E.T.A. Hoffmann.

Ik verdiep mij in dit leven want hij was een sceptische fantast.

 

Volgende week blijf ik bij de Italiaanse gekte van D’Annunzio

en volgende maand vind ik wel een ander boek dat ik zoek.

 

Mijn zware Bijbel is echter noch de Thora noch de Koran

maar een haast verboden boek met bedenkingen van Cioran.

 

Hendrik Carette

 

Verlaat in memoriam

De Rugzak (Rucksack) van Bruce Chatwin

 

voor Elisabeth Chanler

 

We weten wie zijn bruine leren rugzak heeft gekregen of geërfd.

Het is de Duitse cineast Werner Herzog die alles filmt wat wij

altijd al wilden zien.

 

Maar wie kreeg zijn twee stevige bottines, zijn bergschoenen,

zijn Britse boots? Wie erfde zijn wimpers en wenkbrauwen

en de oogballen van zijn veel te koele blauwe ogen?

 

Wie kreeg zijn verschrompelde penis, zijn verdunde haren

of de verpulverde beenderen van zijn gebeente

in een niet zo zware Griekse urn met zijn zwartgrijze as…

 

Hendrik Carette

HERFSTGEDCHT

Het bedorven Bourgondisch banket

 

Neen, de dikke ziener en de magere asceet

zijn geen hongerkunstenaars.

Ze eten eerst elk een paar bedorven ganzeneieren

en vullen hun arme darmen

met oud beschimmeld bruin brood en ranzige boter.

 

Daarna proeven ze de smakeloze pasteitjes en slurpen

aan de te lauwe vettige ossenstaartsoep.

Ze drinken verschaald bier en brak water

uit een te diepe Artesische put

en heel veel verzuurde azijnachtige Bourgognewijn.

 

Dan volgt de rotte vis : snoeken, brasems en baarzen

en de veel te lang gemarineerde kwartels en fazanten

op een bed van geleiachtige aangedikte sauzen.

 

De maaltijd eindigt met uitgedroogde verrimpelde

appelen en peren

en daarna beginnen beiden aan een vastentijd

om de inwendige mens te bevrijden van al die rottigheid.

 

Hendrik Carette

bedenking bij het overlijden van György Konrad

Mijn galerij van geliefde Joodse schrijvers (bij de dood van György Konrad)  

                                                                                  Benno Barnard vroeg mij ooit hier in Brussel (het was in de Cirio, een deftige ouderwetse brasserie bij de Beurs) of ik een antisemiet was en ik antwoordde natuurlijk ben ik dat niet; ik ben een filosemiet.

 

  1. De Russisch-joodse schrijver Isaak Babel was de eerste. Zijn korte bloedige en meeslepende verhalen in De Rode Ruiterijmaakten mij bijna gek van bewondering en medeleven. Nadien las ik alles van deze Babel zelfs zijn Brieven naar Brussel 1925 – 1939 (1970: Moussault Uitgeverij).
  2. Een Hollandse vriendin gaf mij de dichtbundel Wie een hoefijzer vindt(Amsterdam: Van Oorschot, 1974) in de vertaling van Kees Verheul. En ja, ik vond het hoefijzer van de dichter Osip Mandelstam die op bevel van Stalin werd kaltgestellt. Zijn gedicht over Stalin was en is uniek. Later las ik zelfs de twee dikke boekdelen van zijn bewonderenswaardige weduwe Nadedja die alles had bewaard in haar hart en dus ook in haar geheugen. 
  3. De derde Jood die mijn lectuuravontuur binnendrong was de Oostenrijker Joseph Roth en al in de jaren tachtig van de vorige eeuw besprak ik met enthousiasme zijn roman Radetzkymarsch in het letterkundig tijdschrift Diogenes dat helaas niet meer bestaat en verschijnt. En meer en meer begon ik te beseffen dat de Habsburgse dubbelmonarchie of de toenmalige natiestaat Oostenrijk-Hongarije in het midden van Europa beter langer had bestaan.
  4. De vierde schrijver in deze galerij is de Hongaars-joodse schrijver György Konrad die zopas, op 13 september jl. in Boedapest, is overleden en van wie het essay-boek De oude brug met als ondertitel ‘Dagboekaantekeningen en overpeinzingen uit de jaren tachtig en negentig’ (Amsterdam: Van Gennep, 1997) mij nog altijd fascineert en waarin ik vele passages met mijn potlood heb onderstreept.
  5. Ook Lev Trotski was een jood en van deze man bewaar ik het indringende en zeer relevante boek Literatuur en revolutie (Amsterdam: De Arbeiderspers, 1982) met een flauw nawoord van Karel van het Reve en een belangrijke brief van de Italiaan Antonio Gramsci van 1922 ‘Brief van kameraad Gramsci over het Italiaanse futurisme’. 
  6. Ook de mystieke jood en filosoof Martin Buber blijft voor mij een belangrijk auteur en door de uitgeverij Erven J. Bijleveld te Utrecht werden niet minder dan vier boeken van deze denker en cultuurfilosoof in het Nederlands uitgegeven.
  7. En ten slotte nog recentelijk kocht ik het boek van een andere Roth, met name Philip Roth, met de sprekende titel Waarom schrijven? met als ondertitel ‘verzamelde non-fictie, 1960-2013, (Amsterdam : De Bezige Bij, 2018). En deze Amerikaanse jood stelt vragen die niemand anders kon en durfde vragen. Of gewoon echte levensvragen.

 

En ik som deze geliefde of door mij bewonderde schrijvers hier even op  om aan te duiden wie en wat mij heeft beïnvloed, want hoewel ik door de Muzen ben aangeraakt ben ik ook door Joodse denkers aangeraakt. En dan vergeet ik nog de gloedvolle Simon Schama die de geschiedenis van de joden in twee lijvige boeken heeft gegoten.

 

En dit alles schreef ik in een resolute opwelling op om duidelijk te maken wat ik voelde bij de dood van Konrad bij wie ik o.m. de gelukkige term of de uitdrukking aardse vindplaatsenvond.

 

                                                                                             Hendrik Carette

                                                                      Schaarbeek, 15 september 2019

Dagboeknotities

Ik zie schimmen en nachtzusters

 

Zou de chalet van Ludwig Wittgenstein in Noorwegen (gebouwd tegen een steile beboste rots in Skjolden) nog wel bestaan? En wie weet meer over deze filosoof dan Willem Frederik Hermans?  Skjolden Brygge bevindt zich halverwege tussen Bergen en Trondheim aan een fjord, want daar zijn veel fjorden.

*

Als jonge knaap en oude knaap (geen schandknaap) was ik zo arm als een kerkrat in een kille kerk.

*

Orgelmuziek, beiaardmuziek en de lichte marsmuziek van een fanfare in Frans-Vlaanderen maken mij weer blij.

*

De filosoof Etienne Vermeersch was letterlijk en figuurlijk een vriendelijk lachende dwerg vergeleken met grote strenge filosofen die geen rabiate ongelovigen waren. Op één punt had hij beslist gelijk: de overbevolking op de aarde wordt echt gevaarlijk. En voor de rest doet hij mij denken aan een hard gedicht uit 1975  van de Italiaanse dichter en cineast Piet Paolo Pasolini:

Hier spreekt een ellendige, impotente Socrates,

een die wel kan denken maar niet kan filosoferen

*

De bekroosde vijver van de Vlaamse poëzie is zo klein dat ik aan de andere oever aan de overzij zonder verrekijker de schimmen van een paar dode dichters ontwaar.

*

De geestige Amerikaan Ambrose Bierce had een superieure Britse humor. Zo formuleerde hij zijn lemma over de egotist in zijn beroemd duivels woordenboek:A person of low taste more interested in himself than in me.

*

In mijn bureau met de altijd neergelaten rolluiken leef en lees ik in de duisternis om zo nog meer te verlangen naar het licht.

*

La douce France in betere tijden: de levenslustige zwarte Joséphine Baker die danste en zong: J’ai deux amours; mon pays et Paris…

*

Alleen de uiterste rafelranden van Europa zijn nog Europees; zoals Schotland, Jutland, Friesland, Lusitanië en Armorica, of het Noorwegen van Knut Hamsun en het Finland van Jean Sibelius. En dan heb je nog Dalmatië en een zeldzaam Italiaans of Grieks eiland. En allicht ook Riga en het hele Balticum.

*

Vergeet de Corsicaan Napoleon en denk even aan het bewogen leven van zijn neef Pierre Bonaparte die van 1838 tot 1848 zijn dagen doorbracht in onze Ardennen, meer bepaald in het dorp Daverdisse aan de snel stromende rivier de Lesse. Deze unieke tekst vond ik in Daverdisse op een plaquette: “Passsant, souviens-toi! Ici, de 1838 à 1848, Pierre Bonaparte, neveu de l’Empereur, Prince errant des forêts d’Ardenne, vint calmer son humeur farouche.” Vooral die laatste zin is gewoon prachtig, bovendien betekent het woord “farouche” in het Diets zowel schuw en schichtig als wild en woest.

*

Lees alleen nog de allergrootsten in M majeur: Henri de Montherlant, Multatuli, Henri Michaux, Herman Melville, Hendrik Marsman, Sandor Marai, Kazimir Malevitch, Richard Minne en de epigrammen en satiren van Marcus Valerius Martialis.

*

Gerrit Achterberg was een moordenaar, maar hij schreef machtige gedichten. En deze dichter was zeer Bijbelvast en zeer bezwerend.

*

Reis met de trein naar Dieppe in Normandië en blijf daar een paar dagen omdat ook de Roemeen Emile Cioran daar dagen heeft rondgedoold tijdens de lange nachten van zijn trieste  slapeloosheid.

*

Een akelige zeer curieuze gedachte:  Het eerste leven van Ludwig Wittgenstein speelde zich – samen met dat van Hitler – voornamelijk af in de Oostenrijkse steden Linz en Wenen. En in 1945 schreef deze filosoof: “Men kan moeilijk een redelijke woede aanvoelen zelfs tegenover Hitler, en nog minder tegenover God.”  En zelfs de atoombom zag hij voor de mensheid als een soort van bitter maar heilzaam medicament. Zowel Wittgenstein als Hitler werden geboren in 1889 en dan nog beiden in de maand april. Was het niet de dichter T.S. Eliot die The Waste Landliet aanvangen met de woorden April is the cruellest month…

*

Ik wilde altijd al schrijven waarover nog niemand eerder durfde of kon schrijven.

*

Een engel heeft geen geslacht en dus ook geen angel.

*

De Friezen zingen niet, zij waden door de wadden en roeien landinwaarts.

*

Wie wil en kan een mooie film maken of een scenario schrijven voor de verfilming van het leven van de Amerikaanse dichter Ezra Loomis Pound. Het kleurrijke decor in Rapallo en Rome is er al, de regisseur en de acteurs (Pasolini interviewde Pound!) en de actrices nog niet.

*

Indien orde tot God zou leiden dan leidt de wanorde naar de Satan.

*

In het boek Muurtekeningen (Gent: Stichting Mens en Kultuur, 1991) over de tekenaar en schilder Alfred Ost (1884-1945) vond ik minstens tweemaal de familienaam Carette en ik citeer de twee schokkende en ontroerende citaten op pagina 41: “In de kliniek wijkt Carette niet van zijn zijde, en sluit zich zelfs op in de kleerkast van de ziekenkamer om ook ’s nachts bij Ost te kunnen zijn. Die gehechtheid wordt niet geapprecieerd door de nachtzusters die dreigen hem de toegang tot de kliniek te verbieden.” En wat verder schrijft Karel Luyckx: “Ondanks de pijnen, de koorts en het feit dat hij met het uur zwakker wordt wil Ost werken, tekenen, scheppen. Tot de laatste minuut. Als hij die, in volle bewustzijn voelt naderen, bindt hij met het snoer van de nachtbel zijn arm aan de arm van Carette en sterft. “

*

God is alom en allerwegen aanwezig. Ook in Ploegsteert aan de grens van West-Vlaanderen met Henegouwen, in Alveringem of in Ardooie waar het naar het woord van de dichter Jan van der Hoeven nog hard kan ardooien…

*

Mijn hang (gang) naar het verre Mongolië (de Mongoolse vlakten en bergen) wordt almaar dwingender. Maar eerst ga ik met de boot vanuit Bretagne (Roscoff) naar de westkust van Ierland om daar almaar naar Connemara te staren.

*

De wetenschap acht het bestaan ervan nu pas bewezen. Terwijl ik allang geloof in diezwarte gatenof de zuigende kracht van een immens zwart gat in de kosmos.

 

                        Hendrik Carette

                                                                                   Schaarbeek, april-mei 2019

Levensgedicht

Mijn vier vermommingen

 

Zesenzestig jaar geleden, toen ik al zes jaar was

op de dag van mijn eerste communie

droeg ik een fraai matrozenpakje.

 

Als achttienjarige adolescent en jonge Dietser

droeg ik een groen uniformhemd

met daarop een oranje das.

 

Later droeg ik tijdens de zomerse tuinfeesten

een donkerblauwe burgerlijke blazer zonder embleem

maar met een dubbele rij dof glanzende knopen.

 

Nu draag ik graag een oudmodisch tweed jasje

gemaakt uit Schotse ruwe Shetlandwol

vermomd als arme aristocraat en literaat.

 

Hendrik Carette

wielergedicht

De wonderlijke West-Vlaamse coureurs of wielrenners

 

De Reus van Ruddervoorde won op 13 april 1958

op de beroemde piste van Roubaix in de sprint

van Rik van Looy, van Rik van Steenbergen en Miguel Poblet.

 

Een coureur uit Lombardsijde had een waterverslaving

en dronk meer water dan een koe

maar ook champagne uit zijn bidon.

 

Een andere was een knappe boerenknecht uit Zevekote

die vóór de oorlog wel tweemaal de Tour de France won

en geen woord Frans kon.

 

Een legendarische Oostendse coureur reed op 6 juli 1926

in de gele trui van Bayonne naar Luchon

voor de hardste etappe in de hele geschiedenis van de Ronde.

 

En de laatste echte Flandrien kwam uit Kanegem

waar ook kardinaal Godfried Daneels werd geboren

en waar niemand, zoals iedereen weet, nog van iets weet.

 

Hendrik Carette

Strandgedicht

 

 

Audresselles (Odersele)

 

Bij laag water drink ik hier absint met veel leidingwater

en proef ik de zilte lucht met veel jodium en pekelzout.

 

Bij hoog water drink ik hier bier dat goed schuimt

en staar naar de krijsende meeuwen en mensen.

 

Bij storm hoor ik de wind huilen op het keienstrand

en bid ik stil tot Maria, Stella Maris, Sterre der Zee.

 

Maar zowel bij eb als bij vloed voel ik mij hier goed

in dit kale dorp op een kalkrots bij het Nauw van Kales.

 

Hendrik Carette